Chociaż istnieje zaledwie od trzech lat, to jednak stanowi już ważny punkt na londyńskiej scenie browarniczej – London Fields Brewery. W dzielnicy miasta zwanej Hackney, w sklepieniu pod linią kolejową, w sierpniu 2011 roku uwarzono pierwszą warkę piwa. Początkowa wydajność dwóch warek piwa tygodniowo, dających każdorazowo prawie 17 hl, wzrastała stopniowo, by osiągnąć wartość dziesięciu cotygodniowych warek, każda o pojemności 20 hl. Obecnie jest to maksymalna możliwa wydajność, co oznacza, że pełna moc przerobowa została osiągnięta już w trzecim roku działalności.
Deszczowe listopadowe popołudnie, z ciepło opatuloną głową podąża kronikarz wzdłuż ścian budynków, omijając kałuże, przemoczone psy i uciekając przed rozchlapującymi błoto samochodami. Tunel pod linią kolejową wygląda mało zachęcająco, szare cegły, pasujące kolorem do szarego nieba. Gdy, bezpośrednio przed nim, pojawia się: Brewery Tap, bar lejący piwo z kija. Jasno oświetlony, ozdobiony drewnem, z przyjaznymi twarzami – kontrast do tego co na zewnątrz wręcz nie może być większy.
Do wyboru jest tam kilkanaście piw, prawie wszystkie to wyrób własny, obok dwóch czy trzech piw występujących gościnnie. Lokalne piwo nalewane jest albo z KEGu, a więc wzbogacane dwutlenkiem węgla, albo za pomocą pompy ręcznej z baryłki (casku), gdzie się odbywała refermentacja. Dla mnie sprawa jest jasna: ręcznie pompowane oznacza mniej dwutlenku węgla, lepszy smak i większą zdatność do picia. Przyjazna młoda dama przy barze proponuje mi Tasting-Flights do degustacji, każdorazowo trzy próby po 1/3 pinty każda – tak mogę w spokoju spróbować różnych rodzajów piwa.
I gdy je tak testuję, mój wzrok wędruje po pomieszczeniu. Duża szafa z akcesoriami do domowego warzenia – jeśli ktoś potrzebuje chmielu, drożdży, słodu, ekstraktu słodowego, czy jakiegokolwiek sprzętu, to może go kupić bezpośrednio tutaj, w browarze. Kilka metrów dalej, szklane ściany z widokiem na browar – pomieszczenie jest przepełnione, każdy centymetr kwadratowy jest wykorzystany na zbiorniki fermentacyjne i leżakujące. Bar z grubego drewna, na jego stopie wzrok przyciągają dwa kotły warzelniane, wycofane już z użytkowania. I wreszcie, widok przez duże frontowe okna na londyński deszcz. Będąc tutaj, da się to już jednak wytrzymać.
A piwo? Niezmiennie dobre. Shoreditch Triangle IPA mocno chmielowe, goryczkowate; Three White Monkeys intensywnie chmielone piwo pszeniczne, jakiś Cross-Over, coś między pszenicznym i IPA, ciekawe; Black Path Porter palone, czarne; Hackney Hopster, owocowy Pacific Ale, prawdziwe piwo sesyjne, którego można by pić jedną pintę za drugą.
Make Love Not War, to bardziej słodowe, karmelowe i lśniące czerwienią piwo Ale, miękkie i delikatne w smaku; Oktoberfest-marcowe, czerwone, słodowe, według mojego gustu trochę zbyt sycące, smaczne wprawdzie, ale po jednym kuflu pragnienie ustępuje; Harvest Ale, warzone ze świeżego zielonego chmielu, bezpośrednio po zbiorach, w smaku przypomina zieloną trawę, lub siano, bardzo ciekawe i smaczne.
Jako następnych próbuję jeszcze: lekkiego i bardzo jasnego Craft Lager, to piwo niezauważalne, ale doskonałe do picia; Pumpkin Ale, z intensywnym aromatem dyni i – na szczęście! – bez natrętnych goździków; Broadway Blond, miękkie, słodowe piwo przejściowo gaszące pragnienie; i na koniec Eastside Saison, krzepkie, bardzo wyraziste piwo w stylu piw francuskich, gorzkie, skórzane nuty, o zdecydowanym charakterze.
„Chętnie przyjrzałbym się browarowi z bliska”, przechodzi mi przez głowę, kiedy sporządzam moje notatki. Ale niestety, oprowadzanie po browarze odbywa się tylko w godzinach wieczornych lub w weekendy. Szkoda!
Jakby czytając w moich myślach, nagle obok mnie pojawia się młody główny piwowar i rozpytuje mnie o piwa. Po kilku zdaniach okazuje się, że jest on Niemcem. Po wymianie kilku kolejnych zdań mówi: „Chodź, pokażę ci browar! Mamy jednak mało czasu!”
Idziemy w ekspresowym marszu przez browar. „Oto Mash Tuns, tam Coppers, tutaj fermentuje jeszcze piwo, ale jest niemal gotowe, będzie wkrótce przepompowane. Tutaj, z plastikowych kontenerów, zrobione zostały pojemniki leżakujące. Są one wyłożone foliowymi workami, a następnie zielone piwo jest do nich wlewane i dojrzewa zamknięte w tych workach. Wygląda to śmiesznie, bo i jest to także nietypowa metoda. Dalej, tam są napełniane beczki, tu jest chłodnia na beczki, tam chłodnia na chmiel. Odmian chmielu jest bez liku, można tu tworzyć doskonałe kombinacje. A tam jest Paul, który właśnie etykietuje butelki. Każdą butelkę pojedynczo, ręcznie. Mamy zbyt mało miejsca. Nie możemy warzyć częściej, ponieważ nie ma więcej miejsca na zbiorniki leżakujące. Przydałby nam się koniecznie jeszcze jeden zaułek pod linią kolejową Metro.”
W dziesięć minut obeszliśmy cały browar. Aż kręci mi się w głowie. Ale to było wspaniałe doświadczenie.
Powrót do baru. Ostatnie piwo czeka na mnie, a na zewnątrz nieprzerwanie pada londyński deszcz. Powrót do rzeczywistości.
Knajpa browaru jest otwarta codziennie od 11:00. Oprócz piwa jest również pewien wybór wina, wraz z niewielkimi przekąskami. Zwiedzanie browaru odbywa się w weekendy o 13:00, 14:00 i 15:00, a w ciągu tygodnia tylko wieczorami. Najdogodniej do browaru jest dostać się metrem, do Camden Town, a następnie kilka przystanków autobusem 254 w kierunku północnym.
(Opublikowane na stronie Beerpoint; tłumaczenie: Agnieszka Nejman)
London Fields Brewery
Warburton Street 365 – 366
E8 3RR London
Großbritannien
Hinterlasse jetzt einen Kommentar